Ο Γιάννης Στεφανάκις, παλιός φίλος και συνεργάτης, χρόνια τώρα παραμένει ασυμβίβαστα νεανικός μεν, νεανικά ανικανοποίητος δε. Παραμένοντας εντέλει το ίδιο αυστηρός και με τον εαυτό του και με τους άλλους.
Χαράκτης-ζωγράφος, ζωγράφος-ποιητής, εκδότης, δημιουργεί εικόνες και κείμενα σαν να διερωτάται γιατί τα θρανία των παιδικών μας χρόνων παραμένουν έτσι αβάσταχτα λυπημένα, γιατί οι σταυρωμένοι άνθρωποι δεν ανασταίνονται στο τέλος, γιατί οι ενθουσιώδεις ποδηλάτες, όσο κι αν ανεβαίνουν στα σκοινιά του ουρανού, δεν καταφέρνουν ποτέ να φτάσουν τα σύννεφά του. Πάντα τα υψηλά κτήρια θα φράζουν τον ορίζοντα, σαν σταχτιές ελεγείες της μεγαλούπολης, πάντα τα γυμνά κορίτσια θα σεργιανούν φοβισμένα τις νύχτες και ο Ιωάννης ο Πρόδρομος θα προσφέρει σιωπηλός το κομμένο του κεφάλι στη Σαλώμη. Οι τοίχοι των κλειδωμένων σπιτιών θα είναι πάντα μυστικές οθόνες για να προβάλλονται όνειρα ή εφιάλτες από το μέλλον, εφιάλτες ή όνειρα από το παρελθόν. Για τα όνειρα ή τους εφιάλτες του παρόντος δεν ήρθε ακόμα η ώρα να μιλήσουμε. Ο Στεφανάκις παραμένει τρυφερός και ευαίσθητος επειδή η τρυφερότητα φτιάχνεται από ατσάλι σαν burin του χαράκτη που είναι έτοιμο να ιστορίσει τα θαύματα και τις τραγωδίες του κόσμου. Η πολυεπίπεδη δουλειά του δημιουργού αυτού εκτείνεται από την ξυλογραφία και την μονοτυπία ως την καλλιτεχνική εκτύπωση-έκδοση, την εικονογράφηση της ποίησης, την ζωγραφική, το εικαστικό περιβάλλον, την καλλιτεχνική περφόρμανς, την διοργάνωση εκθέσεων, την ποίηση, το πολιτικό και το πολιτιστικό σχόλιο, την ακτιβιστική παρέμβαση, κ.λπ. Ο Γιάννης Στεφανάκις είναι καλλιτέχνης επειδή είναι πολίτης και είναι πολίτης επειδή παραμένει άνθρωπος με ευαισθησίες, ανησυχίες και ερωτηματικά.
Οι πιο πρόσφατες συνθέσεις του, μερικές από τις οποίες παρουσιάζουμε στην πάντα φιλόξενη Ελληνοαμερικανική Ένωση εν είδει αυτοτελούς ενότητας, κυριαρχούνται όλο και περισσότερο από τον ζόφο που έχει κατακαθίσει στην πατρίδα μας. Φόβος μαζί αλλά και περιφρόνηση, πικρία αλλά και ελπίδα για μια καινούρια αφετηρία. Όνειρο τέλος ότι η επιθυμία και η άδολη ηδονή θα μπορούσαν να εξαγνίσουν και να απελευθερώσουν έναν κόσμο που βουλιάζει στην παράνοια και τη βία. Η τέχνη η ίδια δεν είναι εξάλλου η πιο μεγάλη ευκαιρία για ανατροπή και ελευθερία;
Μάνος Στεφανίδης
Επιμελητής της έκθεσης
18/3/2018
For many years now, Yannis Stefanakis, an old friend and collaborator, has persistently remained uncompromisingly youthful but also youthfully unsatisfied. And above all, he has remained equally hard on himself and on others.
A printmaker-painter, a painter-poet, a publisher, he produces images and texts as if wondering why the classroom tables of our childhood are still so unbearably sad, why those that have been crucified are not resurrected in the end, why the enthusiastic cyclists keep climbing up the ropes to the sky [FP1] but never make it to the clouds. The tall buildings will always obstruct the horizon, like ashen elegies to the metropolis, the naked girls will always saunter about fearfully in the night and John the Baptist will be silently offering up his cut off head to Salome. The walls of locked up houses will always be secret screens, on which are projected dreams or nightmares of the future, nightmares or dreams of the past. As for the dreams or nightmares of the present, the time hasn’t come yet to talk about them. Stefanakis remains tender and sensitive, because tenderness is made of steel, like the printmaker’s burin about to illustrate the miracles and tragedies of the world. The versatile work of the artist extends from xylography and monotype to artistic printing-publishing and illustrating poetry, from painting and visual arts to artistic performance and the organization of exhibitions, from writing poetry to authoring political and cultural commentary and engaging in activism, etc. Yannis Stefanakis is an artist because he is a citizen and he is a citizen because he remains a human of sensibilities, concerns and question marks.
His most recent compositions, some of which are been presented at the ever welcoming Hellenic American Union by way of a self-contained body, are increasingly dominated by the gloom that has settled upon our country. Fear mixed with contempt; bitterness but also hope for a new beginning; and, finally, the dream that desire and innocent pleasure could purify and set free a world that is sinking in madness and violence. Besides, isn’t art itself the greatest opportunity for overturn and freedom?
Manos Stefanidis
18/3/2018
