Μετά το «Νέο Επίπεδο» που έκλεισε τον κύκλο της ζωής του, ο Γιάννης Στεφανάκις εκδίδει νέο περιοδικό με μοναδικό σχεδιασμό και έξοχη εκτύπωση. Χρειάζεται ωστόσο αυστηρότερη επιλογή συνεργατών και θεμάτων.
Ο συνεχώς ανήσυχος Στεφανάκις διέκοψε την έκδοση του περιοδικού του «Νέο Επίπεδο» που «έκλεισε έναν γόνιμο κύκλο ζωής 33 τευχών» και δημιούργησε το «Τεχνοπαίγνιον», μια περιοδική έκδοση «χωρίς επικαιρικά κείμενα, χωρίς διαφημιστικές καταχωρήσεις, με αριθμημένα και υπογεγραμμένα χαρακτικά σχέδια κ.λπ. με επαναπροσδιορισμό των αξιών στον χώρο της τέχνης και της κοινωνίας». Το τι σημαίνει «Τεχνοπαίγνιον» αναλαμβάνει να εξηγήσει ο «νονός» τού νέου εντύπου Παντελής Μπουκάλας, ανατρέχοντας στα παλιά λεξικά:
«Παίγνιον στιχουργικόν, μικρόν ποίημα συντιθέμενον εκ στίχων ποικίλλοντος μεγέθους κατά τρόπον, ώστε να σχηματίζεται γραφικώς η παράστασις του αντικειμένου του αποτελούντος και το θέμα του ποιήματος».
Σ’ αυτό το τεύχος υπογραφούν ανέκδοτα ποιήματα ο Πάνος Κυπαρίσσης, ο Γεράσιμος Λουκάτος, ο Θανάσης Χονδρός με την Αλεξάνδρα Κατσιάνη και κείμενα από πολλά πεδία ο Αριστείδης Γαγιάννος, η Άννα Μαρία Γιαννακοδήμου, ο Αλέξης Ζήρας η Άρια Κομιανού, η Ειρήνη Μιγάδη, ο Σάββας Μιχαήλ, ο Παντελής Μπουκάλας, η Μπία Παπαδοπούλου, η Βούλα Πιτταράκη (μια σύγχρονη μαντινάδα), η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, ο Γιάννης Στεφανάκις, ο Μάνος Στεφανίδης, ο Βασίλης Φιοραβάντες και ο Ανταίος Χρυσοστομίδης. Υπάρχει ακόμα αφιέρωμα στον ποιητή Αντώνη Σκιαθά, με κείμενα του Ηλία Μέλιου και του Χρήστου Τουμανίδη.
Δεν είναι όλα τα κείμενα και τα ποιήματα ίσης αξίας. Υποθέτω ότι στα επόμενα τεύχη θα γίνει πιο αυστηρή επιλογή συνεργατών. Ο Στεφανάκις πάντως διεκδικεί αριστείο για τον αψεγάδιαστο σχεδιασμό και την άψογη εκτύπωση. Δεν έχω κατά νου άλλο παρόμοιο περιοδικό σ’ αυτούς στους τομείς.
Από τα δοκίμια, να αναφερθώ σ’ αυτό του Αλέξη Ζήρα «Ποίηση και Πολιτική στον Μεταπόλεμο, 1950-1975», όπου σημειώνεται:
«… Όταν αναφερόμαστε στους ποιητές της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς, σε όσους, όπως ήδη αναφέραμε, εμφανίστηκαν στα γράμματα από τα: πρώτα χρόνια του ’50 και έπειτα, τους κατατάσσουμε συλλήβδην σε ορισμένες κατηγορίες που έχουν να κάνουν με τις γενικές αντιλήψεις μας για το πνεύμα της αντίστοιχης χρονικής στιγμής θεωρούμε, λ.χ., πως απεικονίζουν στο έργο τους την ατμόσφαιρα της ιδεολογικής αναδίπλωσης, του φόβου, της απελπισίας της απογοήτευσης. Ανεξάρτητα από το ότι αν δούμε με κάποια προσοχή το έργο των ποιητών αυτής της ομάδας (π.χ. του Α. Ευαγγέλου, του Τ. Νικηφόρου, του Π. Μάρκογλου, της Κ. Δημουλά, του Ντ. Χριστιανόπουλου) διακρίνουμε μια μεγάλη ποικιλία διαθέσεων, συναισθημάτων και προσωπικών στάσεων ως προς τη ζωή και τον κόσμο, νομίζω ότι κάνουμε ένα σημαντικό λάθος εξομοιώνοντάς τους…».
Κατατοπιστική – αν και λίγο βιαστική – η έρευνα της Άννας Μαρίας Γιαννακοδήμου για την πάντα ζωντανή κρητική μαντινάδα. Απολαύστε χιούμορ σε μία εντελώς πρόσφατη: «Σύγχρονο υπολογιστή θα βάλω στο μητάτο / να πέμπω με το Internet το γάλα των προβάτω»!
Εφημερίδα «τα Νέα» 02-06-2003
