Παις παίζων πεσσεύων;
Ο Γιάννης Στεφανάκις, λιτός και καίριος, ανοίγοντας τον κυρίως ναό της τέχνης του, κινείται ποιητικά και την αποφλοιώνει απ’ ό,τι περιττό, στοχεύοντας στον πυρήνα της κάθε φορά θεματικής του. Αυτό δίνει μπόι στο πλάσιμο των εικόνων του παρά την υφολογική λιτότητα της ζωγραφικής του. Είναι φορές που ο τρόπος αφήγησης κερδίζει περισσότερο έδαφος από το αφηγούμενο. Εδώ και η συγκινητική ποιητική του που έρχεται να μας “οξυγoνώσει” μ’ έναν παραδειγματικό σαρκασμό αλλά και τρυφερότητα στη σύγχρονη αναπνευστική δυσφορία.
“Παίζει” κατεβάζοντας με σχοινί ένα σύννεφο, εν είδει χαρταετού, να το καταστήσει κατοικίδιο στην αδηφάγο αρχιτεκτονική των παγερών όγκων των μεγαλουπόλεων που δύσκολα μπορεί να ’δει κανείς ουρανό. Εικόνες που παράγει εκ των έσω ανιχνεύοντας, με άλλη ματιά, την όψη της πραγματικότητας σε μια ανθρωπο-γεωγραφία σιωπής και μοναξιάς. Δοκιμάζει φαντασιακές χειρονομίες να μας λυτρώσει από την αιχμαλωσία του δήθεν ακαδημαïσμού και της σοβαροφάνειας με αφοπλιστική αθωότητα.
Τώρα που κατεβαίνει η νύχτα, που χάνουν όλα τη γεύση τους στο βασίλειο της μοναξιάς και του περιτυλίγματος, ο Στεφανάκις αντιστέκεται σ’ αυτή την τραγική μοίρα του εγκλωβισμού, εδώ και καιρό, πλά-θοντας αθόρυβα μια εικαστική γλώσσα ίσως ιδιωματική αλλά δική του, ζητώντας τον ζωτικό του χώρο λίγο μες στ’ όνειρο, λίγο στο χώμα, λίγο στο θαύμα.
Με εμφανή τη διάθεση ενός αφαιρετικού λυρισμού, στα όρια της ελεγείας, διαγράφει μια τροχιά ενός αθώου ενήλικα που σεμνύνεται, κρύβοντας επιμελώς την αγωνία του καλλιτέχνη με ήθος και ύφος δυσεύρετο.
ΠΑΝΟΣ ΚΥΠΑΡΙΣΣΗΣ
Ποιητής
Κείμενο από τον κατάλογο των εκδόσεων «Καστανιώτη» με αφορμή την έκθεση στην αίθουσα τέχνης ΕΚΦΡΑΣΗ τον Μάιο του 2008 και στη γκαλερί ΑΜΥΜΩΝΗ τον Ιανουάριο του 2009.
