Ο Γιάννης Στεφανάκις σχολιάζει την κατάσταση της σύγχρονης τέχνης όπως εκείνος τη βιώνει στο τέλος του αιώνα μας, στη διαδικασία του είναι – δεν είναι, φαίνεται – δε φαίνεται. Οι δικές του αξίες και η παιδεία του καθιστούν αδιασάλευτη την πίστη στη ζωγραφική, από την άλλη η εμπειρία και κυρίως το βίωμα τον προτρέπουν να αναζητά και να προσθέτει τη δική του προσωπική σχέση με το μεγάλο “κόσμο”.
Υλικά και στοιχεία ετερόκλητα, σχήματα και ανοίγματα που συνδέουν το μέσα και το έξω, πλαστικές λύσεις που απαντούν σε προβλήματα, διλήμματα και ψευτοδιλήμματα.
Λοιπόν!
Όλα παλιά και όλα καινούργια στην προσωπική αποκάλυψη. Τι μπορεί να περιέχει ο μεγάλος κόσμος; Τι μπορεί να περιέχει ο τεράστιος κόσμος που ο καθένας κτίζει για να ‘ναι μόνο δικός του. Η «μικρή» εικόνα, εντός της μεγάλης επιφάνειας, ή η μεγάλη και η σκοτεινή, μεταμορφώνεται σε μια καλοδουλεμένη πολύπλοκη κηλίδα που ταξιδεύει στην απρόσωπη μεγάλη εικόνα;
Τα βήματα της ζωγραφικής συμπίπτουν με εκείνα της ζωής. Ο Στεφανάκις, δεν ενδίδει στο τίποτα, στο μπανάλ της ζωγραφικής που εκφράζει την εκποίηση της ζωής, παραχωρώντας στην τέχνη το δικαίωμα να διατηρεί τις αξίες της όταν όλα, μα όλα, προτρέπουν για το αντίθετο.
ΜΑΡΙΑ ΜΑΡΑΓΚΟΥ
Ιστορικός τέχνης
Κείμενο Καταλόγου (περιοδικό Ν. Επίπεδο)
από την έκθεση – εγκατάσταση ΚΙΒΩΤΟΣ στον πολυχώρο «Φούρνος» (Αθήνα) 1997 και στην “Art Athina 5 ‘97” με το χώρο τέχνης «Αριάδνη» (Ηράκλειο Κρήτης)
